Στις 20 Ιανουαρίου 1916 αρχίζει η λειτουργία του Γηροκομείου με πενιχρά μέσα. Το ίδιο έτος, ως εξάρτημά του λειτουργεί και Οικονομικό Συσσίτιο για τους απολύτως απόρους γιατί, σύμφωνα με την απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής του, οι εξαιρετικά δυσχερείς οικονομικές συνθήκες της εποχής οδηγούν πολλούς συμπολίτες μας στην στέρηση και αυτού του επιουσίου. Στις 28 Απριλίου 1918 εγκρίνεται και η ίδρυση Τμήματος Ασύλου μικρών απόρων παίδων, ορφανών από τους συνεχείς πολέμους, την πείνα και τις ασθένειες, το οποίο λειτούργησε μέχρι τους σεισμούς του 1953. Έτσι δημιουργήθηκαν τα Φιλανθρωπικά Ιδρύματα Ληξουρίου.

Από την έναρξη της λειτουργίας τους το μεγαλύτερο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπισθεί ήταν το οικονομικό. Η τότε Κοινότητα Ληξουρίου αποφασίζει να τα επιχορηγεί ετησίως με το ποσόν των δύο χιλιάδων δραχμών. Αυτό όμως δεν αρκεί για την εξασφάλιση της λειτουργίας τους. Τότε παρατηρείται ένα άλλο σπουδαίο και τιμητικό για την κοινωνία μας φαινόμενο: Ο γνήσια φιλανθρωπικός σκοπός αυτού του Ιδρύματος συγκινεί μια στρατιά από επιφανείς συμπολίτες μας που σπεύδουν να το βοηθήσουν με όσα μέσα διαθέτουν. Πρώτος ανταποκρίνεται στο ευγενές αυτό κάλεσμα ο διαπρεπής καθηγητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκός αείμνηστος Μαρίνος Γερουλάνος, ο οποίος, ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος και ως πρόεδρός της για κάποιο διάστημα, παρακολουθεί με ενδιαφέρον την πορεία του και εξ αρχής το συνδράμει οικονομικά. Ακολουθούν οι: Γεράσιμος Ε. Λιβιεράτος – Ραλλάτος, Χαράλαμπος Φορέστης, Νικόλαος Γερ. Χαριτάτος και μέχρι σήμερα πλήθος άλλοι ευεργέτες και δωρητές, των οποίων τα ονόματα έχουν αναγραφεί σε μαρμάρινες πλάκες αναρτημένες στο κτίριο του Ιδρύματος  «εις μνημόσυνον αιώνιον» και τα πορτραίτα τους κοσμούν το κτίριο διατηρώντας ζωντανή την παρουσία τους, αποτελώντας ένα διαρκές παράδειγμα φιλανθρωπίας προς μίμηση.