Ο Γρηγόριος ΣΤ΄ (κατά κόσμον Γεώργιος Φουρτουνιάδης, 1 Μαρτίου 1798 - 8 Ιουνίου 1881) διετέλεσε Οικουμενικός Πατριάρχης δύο φορές κατά τον 19ο αιώνα.
Γεννήθηκε την 1η Μαρτίου του 1798 στο χωριό Φαναράκι (σήμερα Ρούμελη Φενέρι) του Βοσπόρου. Οι γονείς του ονομάζονταν Αγγελής και Σουλτάνα, με καταγωγή από τη Δροβιανή Δρυϊνουπόλεως, και είχε τουλάχιστον άλλα τρία αδέρφια.

Έμαθε τα πρώτα γράμματα από ιεροδιδασκάλους στο χωριό του, ενδεχομένως εφημερίους της τοπικής εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Το 1809, σε ηλικία 11 ετών, οι γονείς του τον έθεσαν στην υπηρεσία του τοπικού Μητροπολίτη (Δέρκων) και μετέπειτα ιερομάρτυρα Γρηγορίου του Πελοποννησίου, με σκοπό να του εξασφαλίσουν καλύτερη εκπαίδευση. Πράγματι, σπούδασε στην Μουρούζειο Σχολή και κατόπιν στην Πατριαρχική Ακαδημία. Στις 20 Μαρτίου 1815, ο Δέρκων Γρηγόριος τον χειροτόνησε διάκονο σε ηλικία 17 ετών, δίνοντάς του το όνομά του. Κατόπιν τον διόρισε ιδιαίτερο γραμματέα του.

Μετά τον απαγχονισμό του Μητροπολίτη Δέρκων από τους Τούρκους (3 Ιουνίου 1821), ο Γρηγόριος φαίνεται πως ιδιώτευσε για μια τριετία. Στις 24 Σεπτεμβρίου 1824 ορίστηκε μέγας αρχιδιάκονος του Πατριαρχείου από τον Πατριάρχη Χρύσανθο. Στις 6 Οκτωβρίου 1825 διορίστηκε μέγας πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου, αλλά παρέμεινε στη θέση αυτή μόλις 15 ημέρες, καθώς στις 21 Οκτωβρίου εξελέγη Μητροπολίτης Πελαγονίας. Τον Αύγουστο του 1833 εξελέγη Μητροπολίτης Σερρών.