Το Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας (ενετικά: Fortezza Vecchia) είναι φρούριο χτισμένο πάνω σε μια βραχώδη χερσόνησο με δύο χαρακτηριστικούς λόφους (κορυφαί) και αποτελεί το ανατολικό άκρο της πόλης. Η θέση της χερσονήσου βρίσκεται ανατολικά από την αρχαία πόλη της «Κόρκυρας», ανάμεσα στον κόλπο της Κέρκυρας στα βόρεια και τον όρμο της Γαρίτσας στα νότια. Η συγκεκριμένη τοποθεσία αποτελούσε ιδανική επιλογή, καθώς επέτρεπε την εύκολη πρόσβαση στο θαλάσσιο δίκτυο και τον πλήρη έλεγχο των γειτονικών ακτών, ενώ τα ψηλά οχυρώματα σε συνδυασμό με την τεχνητή τάφρο καθιστούσαν αδύνατη την πρόσβαση οποιουδήποτε επιδρομέα. Μετά τον 6ο αιώνα η τοποθεσία οχυρώθηκε και απέκτησε τους πρώτους κατοίκους, που ήταν οι επιζήσαντες από τις καταστροφές των Γότθων στην Αρχαία πόλη της Κέρκυρας. Το φρούριο δημιουργήθηκε μετά τον 15ο αιώνα από τις βενετσιάνικες οχυρώσεις στην παλιότερη βυζαντινή πρωτεύουσα του νησιού (6ος - 13ος αιώνας), με τις βυζαντινές οχυρώσεις να αντικαθίστανται στο μεγαλύτερο μέρος τους από τις αντίστοιχες των Βενετών. Η Δημοκρατία της Βενετίας δημιούργησε ένα τεχνικό κανάλι, το «Κόντρα Φόσσα» που ένωσε τον κόλπο της Κέρκυρας με τον όρμο της Γαρίτσας και μετέτρεψε την βυζαντινή πρωτεύουσα σε τεχνητό νησί. Το κάστρο αντιστάθηκε επιτυχώς σε τρεις σκληρές οθωμανικές επιθέσεις (1537, 1571, 1716). Τον 16ο αιώνα η πόλη διαμόρφωσε περίπου τη σημερινή της μορφή και το Παλαιό Φρούριο μετατράπηκε σε στρατιωτικό χώρο. Η πόλη της Κέρκυρας και ολόκληρο το νησί πήραν το εναλλακτικό, επικρατές στο εξωτερικό όνομα Κορφού (Corfu) από τις δύο κορυφές του φρουρίου («Κόρυφος» στα ελληνικά, «Κορυφώ» στα Βυζαντινά) που σημαίνει "πόλη των κορυφών". Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών στο φρούριο στεγάστηκαν προσωρινά πολλές οικογένειες Μικρασιατών.