O Μάριος Πιέρης, ήταν ποιητής και συγγραφέας. Γόνος κερκυραϊκής οικογένειας ευγενών, μπορούσε με άνεση να μιλά και να γράφει ελληνικά, γαλλικά και ιταλικά. Αγαπούσε τη μουσική, το θέατρο, παρακολουθούσε συχνά παραστάσεις στο θέατρο San Giacomo της Κέρκυρας,  ενώ από τη λογοτεχνία ξεχώριζε ως αγαπημένο του τον Ερωτόκριτο του Β. Κορνάρου. Σπούδασε, όπως ο Ι. Καποδίστριας και ο Α. Μουστοξύδης, στην Ιταλία, στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα.

Ταξίδεψε σε πόλεις της Ιταλίας όπου γνώρισε σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Ugo Foscolo. Συμμετείχε στις συναθροίσεις στο φιλολογικό σαλόνι της Ισαβέλλας Θεοτόκη  στη Βενετία, όπου γνώρισε τον ποιητή Ippolito Pindemonte (1753-1828), τον νεοκλασικιστή λογοτέχνη Vincenzo Monti (1754-1828), και τον μετέπειτα δάσκαλο και μέντορά του, τον σπουδαίο Melchiore Cesarotti (1730-1808). Δίπλα τους θα κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο της ποίησης. Αργότερα, σε μια από αυτές τις συναντήσεις θα γνωρίσει και τον λόρδο Βύρωνα.

Η είδηση της κατάληψης των Επτανήσων από τους Γάλλους Δημοκρατικούς το 1797, τον ενθουσιάζει και αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του, την Κέρκυρα, μαζί με την αγαπημένη του φίλη Μαρία Πετρεττίνη και τον αδελφό της Σπυρίδωνα. Θα παραμείνει στην Κέρκυρα έως το 1803. Εκεί, θα συμμετάσχει στην ίδρυση της «Εταιρίας των Φίλων» (Societa degli Amici), μαζί με τους Α. Μουστοξύδη, Ν. Δελβινιώτη, Δ. Αρλιώτη και «εκείνη την ψυχή, [την] ευλογημένη», τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον αδελφό του Αυγουστίνο. Την ίδια εποχή, μαζί με τον Ανδρέα Μουστοξύδη, συμμετέχει στην έκδοση της Gazzetta Urbana (1802). Ο Ιωάννης Καποδίστριας εκτιμά ιδιαίτερα τον Μάριο Πιέρη και τον ορίζει προσωπικό του γραμματέα, όταν ο ίδιος υπηρετούσε ως Γραμματέας της Επτανήσου Πολιτείας. Όμως ο Pieri, παρότι επιθυμεί να στηρίξει το έργο της Επτανήσου Πολιτείας, αναγκάζεται να φύγει σύντομα για την Ιταλία, ως συνοδός της Μαρίας Πετρεττίνη, την οποία ταλαιπωρεί ένα θέμα υγείας.

Από το 1804, θα ταξιδεύει σε πόλεις της Ιταλίας, με σκοπό, κυρίως, τη μελέτη και την έκδοση των έργων του. Το ποίημά του Canzone al Petrarca per la Restaurazione del Regno d’Italia (1805) τον βοηθά να πάρει το 1808 τη θέση του Καθηγητή Φιλολογίας στο Λύκειο του Treviso. Διδάσκει Ιστορία και Λογοτεχνία, ενώ από το 1816 φαίνεται να εργάζεται στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα. Η νοσταλγία για την πατρίδα όμως, τον οδηγεί να αποζητά συχνά την συντροφιά των παλιών φίλων. Συναντά τον Α. Μουστοξύδη στην Φλωρεντία και στο Μιλάνο, συμμετέχει στις συγκεντρώσεις που διοργανώνει η Ισαβέλλα Θεοτόκη στη Βενετία, βλέπει την Έλενα Αρμένη-Μοτσενίγο στη Νάπολη και ρωτά με αγωνία τον Ιωάννη Καποδίστρια «πότε θα επιστρέψω επιτέλους στην Κέρκυρά μου;», όταν ο Καποδίστριας κάνει στάση στην Ιταλία, το 1808, στην πορεία του για την Αγία Πετρούπολη.

Το 1820, συνταξιοδοτείται από το Πανεπιστήμιο της Πάδοβα και συνεχίζει τις εσωτερικές μετακινήσεις, παρακολουθώντας στενά τις εξελίξεις στον ελλαδικό χώρο. Τον Αύγουστο του 1823 αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Φλωρεντία και αρχίζει να συχνάζει στο Gabinetto Vieusseux, σημείο συνάντησης φιλελλήνων: μελετά, ενημερώνεται, συζητά για την Ελλάδα και αρθρογραφεί στο περιοδικό Antologia.

Το 1824, ο Δ. Ρώμας του μεταφέρει την σκέψη του Κόμη Γκύλφορδ να αναλάβει ο Πιέρης μια από τις έδρες στην νεοϊδρυθείσα Ιόνιο Ακαδημία. Όμως, το ταξίδι της επιστροφής θα καθυστερήσει περισσότερο από δέκα χρόνια. Θα παραμείνει στην Ιταλία και θα αφιερωθεί στην μελέτη, με αποτέλεσμα την συγγραφή του σημαντικότερου ίσως έργου του, της ιστορίας της Επανάστασης 1740-1824. Το 1836 καταφέρνει τελικά να επισκεφθεί την Κέρκυρα, και ξανά την επόμενη χρονιά για λίγο καιρό. Κατά την δεύτερη επίσκεψή του, γνωρίζει τον Ανδρέα Κάλβο και λυπάται που δεν πρόφτασε να γνωρίσει και τον Διονύσιο Σολωμό, τον οποίο παρομοιάζει με τους Ιταλούς Δάντη και Πετράρχη. Επιστρέφει και πάλι στην Φλωρεντία, όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1852. Ετάφη στο Ορθόδοξο Ελληνικό Κοιμητήριο του Λιβόρνο.