Ο Παναγιώτης Δοξαράς (Κουτήφαρι Μάνης, 1662 – Κέρκυρα, 1729) ήταν Έλληνας ζωγράφος, ιδρυτής της Επτανησιακής Σχολής. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος Δοξαράς με καταγωγή από την Καλαμάτα. Το 1664, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ζάκυνθο, όπου έλαβε μαθήματα αγιογραφίας από τον Λέο (ή Λέω) Μόσκο.  Από το 1699 έως το 1704 σπούδασε ζωγραφική στη Βενετία και από το 1704 μέχρι το 1715 έζησε στην Καλαμάτα. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στα Επτάνησα, ανάμεσα στη Ζάκυνθο, τη Λευκάδα και την Κέρκυρα.

Το έργο του Παναγιώτη Δοξαρά σηματοδοτεί την στροφή της ελληνικής ζωγραφικής από την βυζαντινή αγιογραφία προς την δυτικοευρωπαϊκή αναγεννησιακή τέχνη. Ο Δοξαράς θαύμαζε τους Ιταλούς ζωγράφους και ειδικότερα τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, το έργο του οποίου Τέχνη ζωγραφίας (Trattato della pittura) μετέφρασε. Επίσης, μετέφρασε το έργο του Λέον Μπαττίστα Αλμπέρτι και του Andrea Pozzo για τη ζωγραφική. Το 1726, συνέγραψε την δική του πραγματεία Περί ζωγραφίας, η οποία όμως εκδόθηκε πολύ αργότερα (1871).

Το έργο του Δοξαρά, αν και είναι κυρίως θρησκευτικό, εντούτοις αποτελεί την πρώτη απόπειρα Έλληνα να απεικονίσει πρόσωπα ρεαλιστικά. Ζωγράφισε την «Ουρανία» (οροφή) του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, αλλά οι εικόνες του φθαρήκαν και αντικαταστάθηκαν από άλλες στα μέσα του 19ου αι.