Το 1858 να είναι η χρονιά που ξεκίνησε την λειτουργία του το Θέατρο Κέφαλος. 

Μετά το 1858, αν κάποιος έφτανε στο τέρμα του Λιθόστρωτου με κατεύθυνση την πλατεία, μόλις προσπερνούσε το τεράστιο αρχοντικό του Μεταξά στα αριστερά του, βρισκόταν μπροστά στην οδό Θεάτρου, την σημερινή μας Ρόκκου Βεργωτή.

Ανηφορίζοντας, αφού διέσχιζε κατά πλάτος την άλλη πρόσοψη του κτιρίου Μεταξά που έβλεπε και στην οδό Θεάτρου και στην συνέχεια αφού περνούσε μπροστά από το χοροδιδασκαλείο του Χάλδα, πρώην οικία  Σκιαδά με το αρτεσιανό  πηγάδι  στο  προαύλιο  και την οικία Κατσίγερα,  βρισκόταν έξω από το υπέροχο κτίριο του Θεάτρου Κέφαλος,  επάνω στην σημερινή οδό Βεργωτή, η οποία όπως έχουμε ξαναπεί δεν υπήρχε τότε.

Στις 22 Ιουνίου 1856, στο συμβολαιογραφείο του Αθανασίου Σολομού στο Αργοστόλι, με το υπ’αριθμόν 4158 συμβόλαιο, η Τοπική Κυβέρνηση παραχωρεί δωρεάν οικόπεδο στη θέση Μαλάκη για την ανέγερση θεάτρου. Του συμβολαίου αυτού ακολούθησε δεύτερο στο οποίο υπογράφουν κοντά στους 30 Κεφαλλήνες, όλοι τους από αριστοκρατικές οικογένειες, που αποτελούν τους βασικούς μετόχους και ιδιοκτήτες των θεωρείων του Θεάτρου, στους οποίους όμως δεν συμπεριλαμβάνεται η οικογένεια Αλέξανδρου Σολομού.

Το Θέατρο είναι έτοιμο το 1858 και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου φτάνουν οι αυλαίες, ο σκηνικός εξοπλισμός και ο πολυέλαιος, που κρεμόταν στην μέση της πλατείας. Ήταν ορειχάλκινος, τεράστιος σε βάρος, με δυο σειρές φωτιστικά σώματα, τα οποία στην αρχή άναβαν με λάδι, από το 1860 και μετά με πετρέλαιο και από το 1901 με ηλεκτρικό ρεύμα.

Γίνονται επίσης οι απαραίτητες προσλήψεις προσωπικού και ο πρώτος που αναλαμβάνει το ρόλο του κοσμήτορα είναι ο Σπυρίδων Ραζής του Νικολάου. Έτσι το Θέατρο ξεκινάει κανονικά την λειτουργία του  με διευθυντή ορχήστρας τον ταλαντούχο μουσικό Νικόλαο Μεταξά Τζανή και κάνει έναρξη των παραστάσεων του με την όπερα La Traviata του Τζουζέπε Βέρντι και την Maria di Rohan του Donizetti, τον Νοέμβριο του 1858.

Τη διοίκηση του Θεάτρου είχε μία τριμελής επιτροπή, την οποία εκλεγούν οι κάτοχοι των θεωρείων δηλαδή το αρχοντολόι, η θητεία της οποίας ανανεώνονταν κάθε δύο κι αργότερα τρία χρόνια κι  ήταν υπεύθυνη για την εύρυθμη λειτουργία του σε όλα τα επίπεδα, καλλιτεχνικό, οικονομικό, κανονισμού και τήρησης της τάξης.

Οι ξένοι θίασοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, οι Αργοστολιώτες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν από τις καλύτερες παραστάσεις του Ιταλικού Μελοδράματος και καθώς τα χρόνια περνούν, οι πολιτικές εξελίξεις διαμορφώνουν νέα ήθη επί θεατρικής σκηνής. Σιγά σιγά την πλατεία του Θεάτρου κατακλύζει ο λαός, δειλά  στην αρχή και συστηματικά μετά την Ένωση, που στέκεται όρθιος καθώς καθίσματα μπαίνουν στην πλατεία μετά το 1890, ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει και κριτικάρει τις παραστάσεις υποστηρίζοντας δυναμικά τις απόψεις του.

Η Κεφαλονιά τιμά επίσης ιδιαίτερα τους ντόπιους δραματουργούς της (Σπυρίδων Λιβαδάς, Ασπασία Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου, Νικόλαος Τζανής Μεταξάς, Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος, Γεώργιος Άβλιχος, Επαμινώνδας Άννινος) κ.λ.π με ερασιτεχνικές παραστάσεις. Αναφέρουμε ενδεικτικά τη διασκευή Αρσάκης και Ισμηνία της Ασπασίας Ηλία Ζερβού Ιακωβάτου(παίζεται το 1876) από το ομώνυμο διήγημα, το τρίπρακτο κωμειδύλλιο Λίγο απ’ όλα, του Μιχαήλ Π. Λάμπρου (παίζεται το 1896), το Όμοιος τον όμοιον του Ηλία Ποταμιάνου (1894), Η παράδοξος απελευθέρωσις του Σπυρίδωνος Ρίκκη (1871), το κωμειδύλλιο Το τύμπανον και η σάλπιγγα του Πίου Μαρτζώκη,το Ελεωνόρα και Γαρσίας του Στυλιανού Τζαννή Τυπάλδου,Η καταστροφή των Ψαρρών,του Γεωργίου Αβλίχου(παίζεται το 1883)κ.λ.π