Ο Σερβοβουλγαρικός πόλεμος του 1885 (βουλγαρικά: Сръбско-българска война, σερβικά: Српско-бугарски рат) ήταν ένας πόλεμος μεταξύ της Σερβίας και της Βουλγαρίας, που ξέσπασε στις 14 Νοεμβρίου 1885 και διήρκεσε μέχρι τις 28 Νοεμβρίου 1885. Η λήξη και τελική ειρήνη υπεγράφη στις 3 Μαρτίου του 1886 στο Βουκουρέστι. Ως αποτέλεσμα του πολέμου οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν την πράξη της ενοποίησης της Βουλγαρίας η οποία συνέβη στις 18 Σεπτεμβρίου 1885. Μετά τον άτυχο σερβοβουλγαρικό πόλεμο η Ελλάδα έμεινε μόνη. Το κλίμα όμως είχε ήδη πυροδοτηθεί. Η χώρα είχε καταληφθεί από ένα κύμα φιλοπόλεμου ενθουσιασμού. Ο Δηλιγιάννης ανταποκρινόμενος στο λαϊκό αίσθημα απείλησε την Τουρκία με πόλεμο, αν δεν παραχωρούνταν στην Ελλάδα ως αντάλλαγμα το τμήμα της Ηπείρου που της είχε επιδικαστεί πριν μερικά χρόνια στο Συνέδριο του Βερολίνου, το οποίο η Τουρκία δεν είχε ακόμα παραχωρήσει. Οι πολεμικές προετοιμασίες συνεχίστηκαν επί μήνες με πολύ μεγάλο οικονομικό κόστος, το ίδιο και το κλίμα έντασης και οι αντίστοιχες δηλώσεις. Πόλεμος όμως δεν προχώρησε. Το σχέδιο του Δηλιγιάννη ήταν τελικά αυτό που ονομάστηκε από τον βουλευτή Αιγίου Μεσσηνέζη «ένοπλος επαιτεία». Μια προσπάθεια με την απειλή πολέμου και μέσω της πίεσης των δυνάμεων, να αποσπαστεί κάτι από την τουρκική πλευρά. Στο ενδιάμεσο κάποια τμήματα του ελληνικού στρατού, χωρίς εντολή της κυβέρνησης, μπήκαν στη Θεσσαλία. Πολέμησαν με πάθος αλλά χωρίς ευτυχές αποτέλεσμα. Στη συνέχεια ακολούθησε ανακωχή και αποστράτευση.