H Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα πραγματοποιήθηκε με τη συνομολόγηση της συνθήκης του Λονδίνου στις 29 Μαρτίου 1864. Η Βρετανία παραχώρησε το Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων στην Ελλάδα που ήταν κτήση της από το 1815 που δόθηκαν απ τη Γαλλία, η οποία, με τη σειρά της, τα κληρονόμησε απ τη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία για δεύτερη φορά. Εγγυητές της συμφωνίας ήταν το Βασίλειο της Ελλάδας, Βασίλειο της Πρωσίας, η Ρωσική Αυτοκρατορία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων περιελάμβανε την Κορφού, την Ιθάκη, τους Παξούς, την Κεφαλονιά, το Ζάντε τη Σάντα Μάουρα και το Τσιρίγο. Από τότε που η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος, οι κάτοικοι των νησιών του Ιονίου ασκούσαν πιέσεις στους Βρετανούς για ένωση με την Ελλάδα. Σε μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου το 1862, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Πάλμερστον αποφάσισε να παραχωρήσει τα Επτάνησα στην Ελλάδα. Αυτή η πολιτική προωθήθηκε επίσης από τη βασίλισσα Βικτώρια. Ο κύριος λόγος ήταν ότι η διατήρηση ήταν εξαιρετικά δαπανηρή. Επιπλέον, τα νησιά δεν είχαν μεγάλη στρατηγική σημασία. Η απόφαση για παραχώρηση των νησιών επηρεάστηκε επίσης από την ανάληψη του ελληνικού θρόνου από τον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο, ενός αφοσιωμένου Αγγλόφιλου. Σε δημοψήφισμα τον Νοέμβριο του 1862, οι Έλληνες είχαν εκλέξει τον δεύτερο γιο της βασίλισσας Βικτώριας, τον πρίγκιπα Άλφρεντ, ως Βασιλιά τους, με την ελπίδα να λάβουν τα Επτάνησα. Μετά από διαπραγμάτευση, η Συνθήκη του Λονδίνου υπεγράφη από τον Έλληνα εκπρόσωπο, Χαρίλαο Τρικούπη στις 29 Μαρτίου 1864. Στις 2 Μαΐου 1864 οι Βρετανοί αναχώρησαν και τα Επτάνησα έγιναν τρεις επαρχίες του Βασιλείου της Ελλάδος. Η Βρετανία διατήρησε δικαιώματα στη χρήση του λιμένος της Κέρκυρας.